Anne babanıza zaman ayırın! Onlar gittiklerinde, onlarla konuşmak için çok geç olacak.
Ben küçükken, babamın bir şeyi tamir etmeye başladığı zaman, benden hep ona yardım etmemi isterdi... bir çekiç tutup yanına oturmamı... ve sadece birbirimizle sohbet etmek için zaman ayırmamı istediğini hatırlıyorum. Babamı hiç grupta görmedim ya da bütün gece arkadaşlarıyla otururken… İşten sonra yaptığı tek şey ailesine bakmaktı.
Büyüdüm ve üniversiteye gitmek için evden ayrıldım. O zamandan beri babam her pazar sabahı benimle birkaç dakika konuşmak için arar.
Yıllar geçti ve bir ev aldım... babam evi yenilememe yardım etti. Üç ay boyunca, yaz sıcağında sabahtan akşama kadar çalıştı. Ofisten eve geldiğimde boya fırçasını tutmamı ve onunla konuşmamı istedi. Ama o günlerde çok meşguldüm, babamla sohbet etmeye vakit bulamadım.
Dört yıl önce babam bizi ziyarete geldi. Kızıma bir salıncak yapmak için saatler harcadı. Benden ona bir fincan çay getirmemi ve onunla konuşmamı istedi... ama ben bir hafta sonu gezisine hazırlanıyordum, bu yüzden o gün uzun sohbetler için zamanım olmadı.
Bir pazar sabahı onunla her zamanki gibi telefonda konuştum. Babamın farklı olduğunu fark ettim, sesi üzgün geliyordu. Acelemiz vardı ve konuşmamız kısa sürdü. O gün birkaç saat sonra hastaneden bir telefon aldım. Babam kalp krizi geçirmişti ve yaşama şansı zayıftı. Hemen arabaya bindim ve aceleyle hastaneye gittim, araba ile ona yetişmeye beş saatim vardı… Yolda babamla konuşmak için kaçırdığım tüm fırsatları düşündüm.
Hastaneye gittiğimde haberi aldım... babam ölmüştü. Bu sefer benimle konuşmaya vakit bulamayan oydu. Onun hakkında, düşünceleri ve hayalleri hakkında ne kadar az şey bildiğimi fark ettim.
Ölümünden sonra onun hakkında ve kendim hakkında daha çok şey öğrendim. Benden istediği tek şey biraz vaktimdi. Ve şimdi her gün dikkatimi çekiyor. Ne yazık ki, artık çok geç.
Alıntı.
Comments