Bir varmış bir yokmuş; Mutluluk, Üzüntü, Bilgi, Aşk ve diğer duygular tatillerini bir kıyı adasında geçirmek için bir araya gelmişler. Her biri iyi vakit geçirirken bir gün bir fırtına uyarısı yapılmış ve herkesin adayı terk etmesi istenmiş.
Bunun üzerine hepsi, adayı terk etmek için teknelerini hazırlamışlar. Aşk, acele etmek istememiş, adada en sona kalan duygu olmuş. Çünkü, mümkün olan en son ana kadar beklemek istemiş. Ayrılma zamanının geldiğini anlayan Aşk boş tekne bulamamış ve yardım istemeye karar vermiş.
Zenginlik, çok büyük bir teknenin içinde geçmekteymiş. Aşk, “Zenginlik, beni de yanına alır mısın?” diye sormuş. Zenginlik, “Hayır, alamam. Teknemde çok fazla altın ve gümüş var, senin için yer yok.” demiş.
Aşk, çok güzel bir yelkenlinin içindeki Kibirden yardım istemiş. “Kibir, lütfen bana yardım et!” “Sana yardım edemem Aşk. Sırılsıklamsın ve yelkenlimi mahvedebilirsin.” diye cevap vermiş Kibir.
Üzüntü yakınlardaymış ve Aşk, yardım istemiş: “Üzüntü, seninle geleyim…” “Off, Aşk, o kadar üzgünüm ki, yalnız kalmaya ihtiyacım var.”
Mutluluk da Aşkın yanından geçmiş ama o kadar mutluymuş ki, Aşkın çağrısını duymamış.
Aşk, birden bir ses duymuş: “Gel Aşk! Seni yanıma alacağım…” Aşk o kadar şanslı ve mutlu hissetmiş ki kendini onu yanına alanın kim olduğunu öğrenmeyi akıl edememiş.
Yeni bir kara parçasına vardıklarında, Aşka yardım eden, yoluna devam etmiş. Ona ne kadar borçlu olduğunu fark eden Aşk, karşılaştığı Bilgiye sormuş: “Bana yardım eden kimdi?” “O, Zamandı” diye cevap vermiş Bilgi. “Zaman mı? Neden bana yardım etti ki?” diye sormuş Aşk. Bilgi gülümsemiş: “Çünkü Aşkın gerçek değerini ve Aşkın neler yapabileceğini yalnızca Zaman bilir. Sadece Sevgi barışı ve mutluluğu getirebilir.”
Müreffeh olduğumuzda, sevgiyi küçümsüyoruz. Kendimizi önemli hissettiğimizde, sevgiyi takdir etmiyoruz. Mutlulukta ve kederde bile sevgiyi gözden kaçırıyoruz. Sevginin gerçek değerini ancak zamanla anlıyoruz.
Commentaires